flink of veerkrachtig

Deze blog is er één uit de serie ‘Liefde in tijden van corona’. Nu mijn praktijk dicht is kan ik zo weinig doen, maar schrijven over rouw en verlies kan ik wel. Ik hoop hierbij dat je iets kunt herkennen en dat je je daardoor erkend voelt. Ik hoop dat het bijdraagt aan compassie voor jezelf. De komende tijd ga ik schrijven. Er borrelen al wat onderwerpen op. Ik wil gaan schrijven over hoe deze crisis jouw rouw-schrik (-lichaam) activeert en hoe je jezelf weer kunt helpen kalmeren, over leed-concurrentie en je eigen leed waar laten zijn, over de bodem durven raken, over of wij wel mogen rouwen (of dat we vooral moeten handelen en doorgaan). Als je een thema hebt waarover je nu graag wat wilt lezen hoor ik dat graag. Vandaag schrijf ik over mijn veerkrachtige moeder. Geen idee of het met rouw te maken heeft, maar zeker wel met omgaan met tegenslag.

Flink  Veerkrachtig

Dit is een ode aan mijn moeder. Mijn moeder is 86 jaar. Ze kleedt zich als een jonge blom en dat past helemaal. Van binnen is zij een jonge, giechelende, beetje stoute, eigenzinnige blom. Als ik die een kleur zou moeten geven is dat pauw-blauw.

Toen mijn moeder 70 jaar werd, en ik dat al stokoud vond, vroeg ik hoe dat was voor haar. ‘Ach’, zei ze wijs, ‘ik heb geen idee, ik ben ook nog 30 en 16’. En zo is het, zij is nu ook nog steeds 70 én 30 en ja, het meest is zij 16.

Maar zij is óók 86 en dan ben je in deze tijd opeens een kwetsbare oudere. Vorige week zat zij nog in het laconieke kamp, maar inmiddels is zij ook door de werkelijkheid ingehaald en heeft zichzelf in zelf-quarantaine geplaatst. Ze verveelt zich niet. Ze belt regelmatig met een groepje medemensen die zij in de categorie ‘oud en eenzaam’ plaatst, een categorie waar zij zichzelf zeker niet onder schaart. Zij beurt ze op, stelt ze op de hoogte van allerlei nieuwsfeitjes én stuurt ze alle schattige foto’s en filmpjes door van haar twee aanbiddelijke achter-kleinkinderen.

Ook heeft ze een briefuitwisseling met Milou van net twee jaar die in de buurt woont. Ze schrijft Milou kabouter Puntmuts verhalen die ze met kleurrijke tekeningen illustreert. Puntmuts is een eigen gecreëerd schepseltje en de kabouter Puntmuts- verhalen zijn legendarisch bij al haar kleinkinderen. Vroeger tekende zij de reizen en avonturen van haar en opa Kees op in de vorm van puntmuts brieven.

En nu is Milou de gelukkige. Mijn moeder tekent en bezorgt dan zelf de brief. Het is een wandeling van een kwartiertje, waarbij ze, zo mag ik hopen, keurig slalomt om andere wandelaars. Als ze weer thuis is komt er steevast een filmpje waarop Milou de kabouter én de egeltjes herkent en er zelf ook nog een krokodil bijtekent. En dat filmpje stuurt mijn moeder dan weer door naar de oude en eenzame medemens.

In mijn opleiding vertel ik wel eens over mijn moeder. Een beetje gekscherend vertel ik dat zij het woord FLINK op haar voorhoofd heeft staan. Net als veel mensen van haar generatie die de oorlog hebben meegemaakt heeft zij geleerd dat je flink moet zijn, in moeilijke tijden. Ik heb dat altijd lastig gevonden, voor mij leek het of ik dan niet mocht huilen of klagen, want dan was ik niet flink.

Misschien, wie zal het zeggen, werd ik daarom wel ‘een ambassadeur voor nare gevoelens’. Ik vind ik het zo belangrijk dat je óók je pijnlijke gevoelens mag voelen.

Ik heb het daar regelmatig over gehad met mijn moeder en we zijn elkaar steeds nader gekomen over het flink zijn. Ook al kan zij nog steeds stellig beweren ‘dat de buurvrouw van wie de man is overleden, zo FLINK is’. Om daarna snel te zeggen: ‘oh ja,  dat mag ik niet zeggen van jou…’.

En nu is Corona in het land en zit mijn moeder alleen thuis. Ze kan niet drie keer daags de stad in voor een boodschapje en ze kan niet knuffelen met haar achterkleinkinderen. Maar ze blijft blijmoedig en actief, en als we elkaar dagelijks even spreken hoor ik regelmatig haar proestende lach.

Vandaag zat ik over haar te denken. En opeens weet ik het woord dat bij haar past. Dat woord is niet flink, maar VEERKRACHTIG.

Mam ik ben trots op je, ik hoop dat je jouw veerkrachtige genen flink (…) hebt doorgegeven aan ons. Ik hou van je!