Doe bös miene kei

Interview met Ruud
Ruud vertelt over zijn vrouw Annemiek, die in 2012 is overleden, zij was 49 jaar. Ruud en Annemiek zijn 30 jaar samen geweest. Samen hebben zij een zoon Niels die nu 20 jaar is, hij was 16 toen zijn moeder overleed. 
Kun je iets over jouw verlieservaring vertellen?
In oktober 2011 ging Annemiek met vage buikklachten naar de dokter. Later volgde de diagnose eierstokkanker. 4,5 maand na die diagnose is zij overleden, het was een vreselijk proces, met veel frustratie, onzekerheid en verdriet. Ik zat aanvankelijk erg in een vechtstand, ik wilde het niet! Het voelde als een soort verstijfde paniek. Annemiek kon meer aanvaarden dat het zo was. Zij heeft al eerder, onbewust, gevoeld dat het fout zat.
Het was een intense en verdrietige periode, waarin we elkaar op momenten echt soms kwijt waren, omdat we elkaar dan niet begrepen. Zij was bezig het leven los te laten en ik wilde haar niet laten gaan, zoiets. Maar er waren ook hele mooie en ontroerende momenten, waarbij we juist heel dicht bij elkaar waren. Het gaf mij kracht om te zien hoe intens Annemiek het leven beleefde in die periode en hoe zij vooral ook de natuur rondom haar kon beschrijven. Zij hield van de natuur. Het gaf ook kracht om, ondanks alles, óók te kunnen lachen met elkaar. Uiteindelijk is 4,5 maand heel kort, maar ik ben blij dat we deze tijd hebben gekregen. Ik heb haar onvoorwaardelijke liefde voor Niels en mij in deze periode steeds heel dichtbij gevoeld. Zij vroeg mij om door te gaan. Om mijn leven na haar dood weer op te pakken. “Doe bös miene kei”, zei ze (dat is Limburgs voor: jij bent een kanjer). Dat geeft mij nu nog steeds kracht.
Wil je iets over Annemiek en over jullie relatie vertellen?
Annemiek en ik waren elkaars jeugdliefde. We leerden elkaar destijds kennen in de disco. Wij kwamen uit hetzelfde dorp. Annemiek was een echt maatje en een fantastische vrouw. Zij was kapster en was heel creatief. Zij maakte mooie keramiek. Haar werken zijn nu echte “kunstschatten” voor mij. Omdat wij al zo jong samen waren zijn we ook deels samen volwassen geworden. We waren vergroeid met elkaar en hebben ons ook aan elkaar aangepast. We deden veel samen, waren aanvullend en we hadden in ons huwelijk ieder onze eigen rol en taken. Dit heeft mij ook in mijn rouw parten gespeeld. Ik heb op punten mijn eigenheid te hervinden. Dat klinkt misschien raar maar ik merk het aan kleine dingen. Ik betrap me er op dat ik nog vaak om haar instemming wil vragen. Net alsof ik er nog regelmatig aan moet worden herinnerd, oh nee, ik moet het zelf beslissen en wat vind ik er nu eigenlijk zelf van?
Samen hebben wij een zoon Niels. Niels is een lieve jongen. Wij hebben vanaf het begin gevoeld dat er iets aan de hand was. Al gauw bleek dat hij een verstandelijke beperking had en veel later (2009) kwam daar de diagnose autisme bij. Dit was voor ons allebei een zware slag. Niels is zoals hij is, ik hou van hem, hij is een heerlijke kerel. Ik heb het met zijn “anders zijn” ook moeilijk gehad. En nog steeds bij momenten. Het maakt mijn rouw in zekere zin ook eenzamer. Ik praat met hem regelmatig over mama. Maar het is moeilijk om in te schatten wat dan in zijn koppie omgaat. Ook op het punt van grote beslissingen nemen over stappen in Niels’ leven kan ik Annemiek nog erg missen. Haar moeder-match en ook soms nuchtere kijk op zaken had ik Niels nog zo graag gegund.
Was er iets wat jou bemoedigd heeft die eerste periode? 
Misschien is de grootste bemoediging het leven zelf wel: het leven is het waard om geleefd te worden. En dat is ook precies wat Annemiek wist , bedoelde en ons toewenste, op het moment dat zij dit leven moest loslaten. Haar moed, kracht en liefde voor ons zal ik altijd bij me dragen. 

In het begin kon ik alleen met heel veel pijn aan haar denken, maar ik merk dat nu de herinneringen en de beelden minder die lading krijgen, in mij meer ruimte ontstaat om mijn eigen leven weer vorm te geven met haar als krachtbron op de achtergrond.
Hoe reageerde/reageert jouw lichaam op dit alles? 
Aanvankelijk was er eigenlijk een soort verdoving en voelde ik niet zo heel veel. Nu kan ik, als ik over Annemiek praat en zeker ook in relatie tot Niels, nog wel steeds pijn voelen in mijn borst. Het laat zich voelen als gespannenheid/ zenuwachtigheid in mijn buik en borstgebied. Op Holos (Academievoor Massagetherapie) ben ik mezelf meer gaan voelen en ben ik mijn mechanisme om pijn weg te duwen keihard tegengekomen.
Is er nog iets dat je wilt zeggen?
Annemiek heeft mij op het pad gezet waar ik nu op zit. Er was al langer een worsteling bij mij over mijn werk bij de bank. Annemiek is 14 dagen voor de diagnose mee geweest naar een open dag van Holos. Ze zei toen : “Ruud, dit moet je gewoon gaan doen”. 

Hoe het kan gaan: op Holos ontmoette ik 2,5 jaar later Melanique. Haar man Marcel is ook overleden en we begrijpen elkaar goed en kunnen veel met elkaar delen. Ik kan weer voelen hoe fijn het is als je om iemand geeft. Om weer een maatje te hebben waarmee je het leven kleur geeft.
Ik zag erg tegen dit gesprek op maar het doet me goed om erover te praten, het geeft mij ruimte en verlichting.
De illustratie die Ruud uitkoos is een keramiek van Annemiek  uit 2008 en symboliseert haar ziekteproces. ‘ Het beeld straalt kwetsbaarheid uit en tegelijk heel veel kracht’.