Lichaamsgerichte begeleiding bij rouw
Dan mag je rusten. Voel je pijn bij je hart? Dan mag je huilen. Gaat er een golf van hoop door je lijf bij het zien van een veld met rode klaprozen? Dan mag je zuchten. Raakt de opmerking van je schoonmoeder je als een stomp in je maag? Dan mag je boos zijn. Is je lijf leeg en uitgehuild? Dan mag je een serie kijken. Schrik je van de vraag, zo plompverloren op het schoolplein, hoe het met je is? Dan hoef je daar nu niks over te zeggen. Zo simpel is het. Zo simpel zou het moeten zijn.
Als ik moe ben denk ik wel eens, hoe kan dat nou, ik heb toch goed geslapen. Of ik denk, dat komt nu niet goed uit, want ik moet nog zoveel vandaag. Als je geraakt wordt door die rotopmerking van je schoonmoeder hou je je boosheid in, omdat je denkt dat zij het natuurlijk ook moeilijk heeft. En als de vraag hoe het met je is je nu helemaal niet uitkomt, geef je toch beleefd antwoord, terwijl je je er eigenlijk te kwetsbaar voor voelt om dat zomaar even op het schoolplein te bespreken. Maar dat vind je een beetje aanstellerij. Als je je somber en verdrietig voelt denk je, het is toch al drie jaar geleden, het zou toch eens minder moeten zijn.
En dan kan het zomaar gebeuren, dat jij je aan het einde van de dag nog rottiger voelt, omdat je denken alles wat je voelde bekritiseerd heeft. Als je structureel alles wat je voelt onderdrukt kan je lijf met klachten gaan protesteren.
Moet je dan maar direct je boosheid uiten tegen je schoonmoeder? Of kortaf zijn als iemand de vraagt hoe het is? Of direct al je afspraken afzeggen als je moe bent? Nee, natuurlijk niet! Toch is er wel een andere weg.
Hoe fijn zou het zijn als je meer zachtheid kunt voelen voor je geraaktheid? Zodat je reacties adequater kan zijn en meer vanuit je wijsheid komen? Om even bij de voorbeelden te blijven; als je tegen je schoonmoeder kon zeggen, ik schrik van je reactie, zullen we het er later even over hebben? Of dat je heel rustig tegen de moeder op het schoolplein kunt zeggen; lief dat je het vraagt, maar ik voel me op dit moment wat wiebelig, ik vertel het een andere keer.
Door te herkennen en erkennen dat je voelt wat je voelt. Door stil te staan bij wat je voelt. Door te aanvaarden dat je voelt wat je voelt. Door dat gevoel niet af te wijzen, maar er open naar te zijn. Het begint met compassie te hebben voor jezelf, voor jouw geraaktheid. Dus om te voelen, dat je schoonmoeder je raakt. Door je bewust te zijn dat je je heel kwetsbaar voelt op dat schoolplein. Door te erkennen dat je moe, verdrietig, boos, jaloers of geraakt bent. Voelen in je lijf is daarbij zo behulpzaam en zoveel meer helpend dan al je gedachten en commentaarstemmen in je hoofd.
Het goede nieuws is, dat je dat kunt leren. Je kunt leren om meer je voelsprieten naar binnen te richten , leren om gevoel te herkennen én leren om dat wat je voelt niet af te wijzen, maar te aanvaarden. Mijn ervaring is dat dat met vallen en opstaan gaat, maar dat het veel oplevert.
Heb je behoefte dat te leren? Door aanraking, aandacht en afstemming op jouw lijf en gevoel kan ik je hierbij handvaten geven. Door je te helpen stil te staan bij wàt er wordt geraakt, door daar met mildheid naar te kijken ga je jezelf beter begrijpen en aanvaarden.
Wil je ieder seizoen een mail van mij ontvangen met verhalen, tips voor boeken en inspiratie? Schrijf je dan in.
‘Verhalen van (h)erkenning en troost’
