een deken vol herinneringen

Een deken die troost

Twee jaar geleden overleed plotseling haar man. In het tweede jaar, dat zeker niet makkelijker was dan het eerste, heeft zij gewerkt aan een prachtig project. En nu, precies nu, is dat klaar. Het is een deken met een verhaal. Een deken van lapjes van de kleding van haar man.  Een deken die troost.
Marijke komt nu al bijna twee jaar in mijn praktijk. In deze twee jaar heb ik met haar mee mogen kijken in haar zoektocht om verder te kunnen leven met het gemis. Ik heb ook mee mogen voelen met haar, want voelen en ervaren in haar lichaam bleek voor haar behulpzaam.  Het hielp haar om te zakken in haar lijf, om zich bewust te worden van spanning en om te ervaren wat haar lichaam haar wil vertellen. Het hielp om te ontspannen en zij leerde om met meer compassie naar haar proces te kijken. Met vallen en opstaan, dat wel. Ik heb mee mogen voelen met haar wanhoop en met haar veerkracht.

Een deken die verbindt

We staan bij de deken die zij heeft meegenomen om te laten zien. Hij ligt op mijn massagetafel en we lopen er omheen. Ik heb haar man natuurlijk nooit gekend, maar gek genoeg herken ik veel van wat zij over hem verteld heeft in de deken. Ik zie een stukje van zijn wandelshirt en ik raad in één keer goed dat het het roze boordje van zijn zang-overhemd moet zijn geweest! Er is een lapje van zijn renshirt waar een door hemzelf gemaakt zakje op zit, waar zijn mobiel in paste. Ieder vierkantje vertelt een eigen verhaal. De onderkant van de deken is van een zachte warme stof om onder weg te kruipen en in het hart daarvan is de lievelingstrui verwerkt.
Het resultaat is prachtig, kleurrijk en warm. Marijke vertelt dat zij nu steeds in bed onder de deken ligt en dat zij sindsdien beter slaapt. Ook is de deken verbindend; hij kan uitnodigen tot gesprek en het ophalen van herinneringen met hun kinderen en met mensen die bij haar thuis op bezoek komen. Het is een troostdeken die verbindt. Net zoals haar man altijd verbindend was in hun gezin en in zijn werk en familie.
Het maken van de deken is een intensief en waardevol proces geweest. Bij het uitzoeken van de lapjes kwamen zoveel herinneringen langs, die voor tranen en glimlachen zorgden. Ze kon er alleen aan werken als er rust was en soms moest ze hem even een tijdje weg leggen.
En nu is hij af. En gaat zij alweer het derde jaar in zonder hem. Zij roeit met de riemen die zij heeft. Zelf zegt ze daarover: ‘ja, die riemen heb ik gelukkig, ik dobber niet meer rond’.