Lichaamsgerichte begeleiding bij rouw
Corine komt af en toe in mijn praktijk. Nog geen half jaar geleden is haar dochter Gerda overleden. Ze was 24 jaar. Met haar twee andere kinderen proberen ze weer hun draai te vinden in het leven.
Corine is aan het bijkomen van het intensieve jaar, waarin ze voor haar dochter heeft gezorgd en waar ze stapje voor stapje haar leven hebben moeten loslaten. Het liefst doet ze dingen die Gerda dichterbij doen voelen: een dekentje maken van haar kleren of knuffeltjes maken van zachte lapjes van Gerda. Gerda hield van zacht.
Het leven vraagt haar en haar twee kinderen ook weer bezig te zijn met schoolopdrachten, proberen aan het werk te gaan en het huis schoon te houden.
Het overlijden van Gerda rakelt haar eigen levensgeschiedenis op en dat vraagt juist vertraging, bezinning en tijd om te rouwen. Het valt niet mee om te laveren tussen zorgen voor de rouw en mee te doen met wat er gevraagd wordt.
Als Corine tegenover me zit vraag ik haar om met haar aandacht naar binnen te gaan. Om te voelen hoe het nu is. Het is lastig voor haar om stil te vallen: haar hoofd is vol. Ook is er een behoefte om te praten en vertellen, het is fijn dat ik luister en dat daar ruimte voor is.
Als veel verteld is nodig ik weer uit om stil te worden en te voelen in haar lijf. Ik begeleid haar met wat woorden, die uitnodigen om de grond te voelen en de zitting van haar stoel. Gaan voelen vraagt ook een bodem. Voelen dat je zit en dat er een leuning is kan daarbij helpen. Al snel komt er een enorme huilbui, die even snel stopt als hij komt. Ik sla dekentjes om haar heen; een om haar benen en voeten en een ander om haar schouders en romp. En steeds nodig ik uit om de zachtheid van het dekentje te voelen en iets van de zachtheid daarvan aan te nemen.
Zo pendelen we heen en weer tussen emotie en rust, tussen huilen en zuchten, tussen woorden en stilte. En we doen niets anders dan dit volgen. Na een tijdje doet Corine haar ogen open. ‘Nu weet ik wat iedereen doet; iedereen probeert mij af te leiden! En dit is niet afleiden, maar dit is aan-leiden. Nu voel ik mijn grote verdriet. Maar ik kan dat maar steeds heel even toelaten en dan neemt mijn hoofd het weer over en stopt het weer. Dit is goed.’
Op de massagetafel geef ik haar nog een zachte Pulsing sessie, waarbij ze op haar zij ligt en ik haar lichaam zachtjes wieg. Ze is er weer.
Als je behoefte hebt aan begeleiding in jouw proces van rouw ben je van harte welkom in mijn praktijk in Amsterdam. Ik zorg voor een deken van aandacht en er is ruimte voor jou om stil te staan bij waar je misschien in het dagelijkse niet goed bij kunt komen.
* deze ervaring uit mijn praktijk is met toestemming van Corine gepubliceerd
Wil je ieder seizoen een mail van mij ontvangen met verhalen, tips voor boeken en inspiratie? Schrijf je dan in.
‘Verhalen van (h)erkenning en troost’
