Lichaamsgerichte begeleiding bij rouw
Interview met Daisy.
Daisy (35) was 19 jaar toen haar moeder op de leeftijd van 46 jaar overleed. Vandaag, precies 15 jaar later vertelt Daisy erover.
Het is 15 jaar geleden dat mijn moeder stierf en nú pas sta ik op een punt dat ik er überhaupt over kan praten. Als ik al iets vertelde klapte ik dicht of kon ik alleen maar huilen.
In 2000, ik was 17 jaar, kreeg mijn moeder een herseninfarct en raakte halfzijdig verlamd. Mijn moeder was een lieve vrouw, zij was heel dienstbaar en zorgend, ze had iedereen wel willen helpen. Ze heeft de eerste maanden na haar infarct in een verpleeghuis gewoond. Ik ben de oudste van drie zussen én heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel en ik ben gaan zorgen voor ons gezin. Ik had wel een moeder, maar ik zorgde voor háár. Het hele huis werd verbouwd, er kwam therapie aan huis en iedereen vond zijn weg. Behalve mijn moeder, ik denk dat het voor haar niet een manier van leven was.
En toen, in één keer was zij er niet meer, zij kreeg een hartstilstand. De verbindende stabiele factor van ons gezin viel weg.
Na haar overlijden ben ik, zoals ik dat nu noem, in ‘de denk-en-doe-modus’ geschoten, om maar niet te hoeven voelen. Het was té onwezenlijk, dat ze er niet meer was. Ik dacht steeds dat ze boodschappen aan het doen was en daarna wel weer terug zou komen. Ik ben snel weer aan het werk gegaan. Na 6 weken stortte ik in, ik had alles opgekropt en ik belandde ziek op de bank.
Ik heb nog zo lang alles met haar willen delen. Wat zou ze van mijn vriend vinden? Wat zou ze er van vinden dat ik van baan verander? Wat vindt zij van de opleiding massagetherapie die ik ben gaan volgen? Ik mis dat ze niet meer kan meedenken over stappen in mijn leven. En ik mis haar steun bij pijnlijke dingen.
Ik ben te snel volwassen geworden en heb de puberteit overgeslagen. Een jaar na haar overlijden ben ik tóch het huis uitgegaan want ik wist van binnen zeker dat ik niet de moederrol over wilde gaan nemen.
Door mijn opleiding aan Holos ben ik gaan leren over mijn gevoel te praten, ik begin mij wat meer te uiten. Ik voelde nooit ontspanning in mijn lichaam, vooral mijn schouders waren altijd gespannen. Het niet kunnen praten over gevoel was daar vast gaan zitten. Nu ben ik me veel meer bewust van mijn lijf en ligt de spanning er minder boven op.
Ik kan nu ook zo goed voelen wat mijn moeder mij heeft gegeven en ik ben blij dat haar goede eigenschappen in mijzelf zie. Ik voel me dankbaar dat zij mijn mamma was.
De tekst op de afbeelding komt uit ‘mama’ van Il Divo, een lied dat voor Daisy betekenis heeft.
Wil je ieder seizoen een mail van mij ontvangen met verhalen, tips voor boeken en inspiratie? Schrijf je dan in.
‘Verhalen van (h)erkenning en troost’
