Kunst als Troost in Venetië

Kunst troost in Venetië

Ik ben in Venetië met mijn kersverse man. Om ons huwelijk en onze liefde te vieren.
Vanmorgen krijgen we een vreselijk bericht. De man van een geliefde student van mij is plotseling overleden. Vader van drie kinderen. Man van. Zomaar dood.
Wij hebben hem deze winter ontmoet bij een Kunst als Troost rondleiding. Een jonge enthousiaste man. 1.97 m enthousiasme. Grappig. Origineel. Zo’n man waar je direct van houdt. Vader van 3 kinderen. Man van. Zomaar dood.
We zijn in Venetië. Liggen op bed, aangeslagen. Zomaar. Dood. Drie kinderen. Man van. We voelen hoe fragiel het is. Het leven, de liefde. Onze liefde.
Een flard herinnering. We staan in het Rijksmuseum bij een stilleven boordevol symboliek. Één symbool valt het meest op. Het bord dat op de rand van de tafel staat. Het kan zomaar vallen. Zo fragiel is het. Zomaar dood. Drie kinderen. Man van. Broer van. Zoon van.
We liggen op bed. Wat een rare stad om te zijn is het nu opeens. Al die buitenkant, al die drukte, al die mensen.
Maar óók de stad van de Kunst. Kunst als Troost. Als ik me dat realiseer komen er allemaal beelden die ik deze week heb gezien in kerken en musea. Beelden van Troost.
We gaan vandaag terug naar de kerk van Torcello. Met het mozaïek in een gouden koepel van de meest troostrijke Maria uit de Lagune.
Daar branden we 5 kaarsjes.