Lichaamsgerichte begeleiding bij rouw
Ik ben graag ‘in mijn bubbel’, nu ik zelf rouw. De bubbel, zo ben ik het gaan noemen. Ik vind hem in mijn eigen huis en bij nabije mensen, die ook rouwen om Feike. Ik maak natuurlijk ook wel eens uitstapjes uit de bubbel en dan ontmoet ik andere mensen. Ontmoetingen die soms onverwacht fijn zijn en ontmoetingen waardoor al mijn valluiken dicht kletteren en ik gauw weer naar mijn eigen bubbel terug ga. Lees maar mee als je wilt, misschien herken je wat.
Ik loop in het park en kom haar tegen. We kennen elkaar van een eerdere dierbare samenwerking. Zij weet van Feike, via de app hebben we sinds haar overlijden al een keer contact gehad.
We staan stil bij elkaar. De eerste keer iemand in het echt zien geeft mij steeds spanning. Zij kijkt mij aan met haar donkere ogen. Ik kijk haar aan en in mijn ogen verschijnen tranen. Zonder woorden blijven we kijken en ook in haar ogen komen tranen. De bomen ruisen en ik hoor de roep van een boomklevertje op de stam. We glimlachen naar elkaar, door onze tranen heen en buigen even ten afscheid en vervolgen onze eigen weg door het park Geen woord gesproken, niets hardop gezegd. Ik voel me gezien en gehoord.
Ik loop op straat en zie haar staan bij de voordeur van haar moeder, die ik wil gaan bezoeken. We kennen elkaar van verjaardagen en via de app heb ik haar een tijdje geleden ook verteld over Feike. Het is de eerste keer dat ik haar in het echt tegen kom.
Ik meen haar schrik al van een afstand te zien, maar een ontmoeting is onvermijdelijk. “Hoe gaat het met jou?”. De vraag stuitert naar mij toe, in de paar meter die we nog van elkaar verwijderd zijn. ‘Waar begin ik en wat kan ik delen’, is de razendsnelle zoektocht die zich in mij afspeelt, terwijl ik voel dat de spanning zich opbouwt en er tranen zich klaarmaken achter mijn ogen. De paar seconden waarin dit zich afspeelt duren haar denk ik iets te lang en ze vult mijn antwoord alvast hardop in. “Naar omstandigheden goed?” De tranen verdwijnen onmiddellijk bij mij en inwendig registreer ik dat ik deze moet onthouden om thuis te vertellen. “Ja, zoiets”, zeg ik maar. Ze begint over het weer en terwijl we een gesprekje hebben over niets, zie ik mezelf nog meer verdwijnen en vanaf een hoge wolk kijk ik neer op dit vervreemdende toneelstukje, waarin Feike verder niet meer wordt genoemd.
Ik kom bij haar. Ik ken haar als collega. Zij heeft mij uitgenodigd voor een massage, voor ‘als ik daar aan toe ben’. En dat ben ik vandaag. Met verlangen en ook iets van huiver ga ik erheen. Ik voel opeens hoe dapper het is om met rouw naar een massagetherapeut te gaan.
Ze weet van Feike en ik weet dat zij pril zwanger is. Als we tegenover elkaar zitten kijken we elkaar aan. We delen, voorzichtig in wat kleine zinnetjes, hoe het met ons beiden is. En hoe het is dat zij zwanger is en dat ik rouw om mijn kleindochter.
Op de massagetafel maakt ze, eindeloos geduldig en zacht, contact met mijn lijf. De huiver die er een beetje was voor dit moment verdwijnt met een kleine zucht en ik voel hoe de concentratie in mij groeit en verbinding maakt met alle subtiele sensaties in mijn lijf. Stille tranen rollen, zonder verhaal, als vanzelf uit mijn ogen en vinden warm en kriebelend bedding in mijn oor.
“Ik voel zo’n dankbaarheid dat jij hier ligt’, zegt ze. Dat ontroert mij. Ik voel ook dankbaarheid voor dit samenzijn, waarin ik helemaal niets hoef en zij mij alle ruimte geeft.
Terwijl mijn nek en hoofd aangeraakt worden, verschijnt er steeds meer rust en stilte. Het voelt of mijn kruin een open verbinding heeft met iets heel groots, iets waar ik geen woorden voor hoef te zoeken. Iets dat is, blauw en wijds en oneindig vredig.
Wil je ieder seizoen een mail van mij ontvangen met verhalen, tips voor boeken en inspiratie? Schrijf je dan in.
‘Verhalen van (h)erkenning en troost’
