Onzichtbare rouw

Onzichtbare rouw
Ik heb een moedige vriendin.
Rond haar dertigste kwam het stille verlangen naar een kind steeds vaker naar boven.
Omdat zij geen partner heeft kwamen er bij het verlangen ook vragen op. Mag ik dit alleen, durf ik dit alleen, kan ik dit alleen? En mag ik, ondanks al deze vragen ,mijn verlangen wel helemaal voelen?
Het werd een diepe zoektocht en nu, vlak voor haar 40 ste verjaardag, heeft zij besloten dat het kindje waar zij zó naar verlangt niet geboren gaat worden. Dat zij dus geen moeder gaat worden.
Dat is de doorleefde uitkomst van jaren voelen en woelen. Het is een besluit dat klopt voor haar. Het is een pijnlijk besluit.
Zij is nu aan het rouwen. Dat doet zij door zichzelf te volgen in alles wat zich aandient. Soms tranen, soms verdriet, soms zó boos, onbegrepen, alleen. Soms delend en uitreikend in haar allenige pad hierin.
Wat zij ook doet om uiting te geven is schilderen. Zij beschrijft dit als frustrerend, omdat het steeds niet precies is wat ze wil uiten. Volgens mij klopt dit helemaal, haar rouw is ook frustrerend.
Mij ontroeren de schilderijtjes. Zij eren haar verlangen en zij eren haar kindje, zo gewenst en gedroomd. Zij eren haar rouw en verdriet.
Ik heb een moedige vriendin