Lichaamsgerichte begeleiding bij rouw
De wereld draait door, ook als voor jou de wereld stil staat door een groot verlies. De eerste verjaardag, kerst, een uitnodiging voor een feest…..allemaal uitdagingen om het zo maar te noemen. Wel gaan, afzeggen, hoe dan, kort gaan, steun vragen, gevoelens delen of juist net doen of het allemaal wel gaat.
Marian komt al een half jaar regelmatig in mijn praktijk. Haar man Philip is begin dit jaar plotseling overleden. Samen hadden zij een mooi liefdevol gezin met drie kinderen, nu twintigers. Hun jongste zoon gaat volgende week trouwen. Zij hadden zich samen enorm verheugd op de bruiloft. Maar volgende week staat zij er zonder Philip.
Ik bewonder Marian om de manier waarop zij om kan gaan met het verlies van haar man. Zij heeft een vastberadenheid om dóór te leven, al op de uitvaart zei zij in haar toespraak ‘ het gaat mij lukken’. En het ‘lukt’ haar. En wat komt ze ontzettend veel tegen. Diepe gevoelens van verdriet en alleenheid, vermoeidheid, verlatenheid. In mijn praktijk mag ik daar af en toe in meevoelen en Marian vindt handvaten om niet helemaal te verdwijnen in de diepte van deze gevoelens, maar ze als golven te laten verschijnen en verdwijnen. En om goed voor zichzelf te zorgen. Zodat er hiernaast ook ruimte is en ontstaat voor werken, sporten, vakantie en contact met kinderen en vriendinnen. Ook leert ze steeds makkelijker om steun te vragen en ze heeft veel aan een lieve nicht-met- ervaring in rouw. Ik bewonder Marian om haar veerkracht en haar moed.
We hebben het over de bruiloft. Ze laat een foto zien met de op maat gemaakte feestjurk, hij is prachtig. De ketting met een beetje van de as van Philip staat er mooi bij. Met haar kinderen is de dag voorgesproken en ze hebben er allemaal vertrouwen in dat het een dag gaat worden waar de liefde én de dood een plek mogen hebben. Marian verheugt zich, maar er is natuurlijk ook iets in haar dat er tegenop ziet, deze feestdag zonder Philip. In haar lijf is dat te voelen aan haar schouders; zij voelen gespannen en opgetrokken, ‘ alsof ik me een beetje wapen’. ‘Zo waren mijn schouders ook bij de uitvaart, maar dan nog erger’, herinnert ze zich. Bijzonder hoe zij steeds meer kan ervaren in haar lijf. Op de massagetafel geven we aandacht aan haar schouders. Zij ervaart dat ze meer ontspant, haar schouders verzachten. Dat is voelbaar en voor mij ook zichtbaar, ze liggen meer op de tafel en er is weer adembeweging zichtbaar. Ik hoor haar af en toe zuchten en haar wangen zijn rood. ‘Zo’, zegt ze bij het weggaan, ‘nu ben ik écht klaar voor de bruiloft.’
Zacht én krachtig verlaat zij mijn praktijk.
Wil je ieder seizoen een mail van mij ontvangen met verhalen, tips voor boeken en inspiratie? Schrijf je dan in.
‘Verhalen van (h)erkenning en troost’
