Lichaamsgerichte begeleiding bij rouw
Ineke (63) vertelt over Aart, haar eerste man en de vader van hun twee dochters. Aart is in 2009 is overleden op de leeftijd van 58 jaar. Ik ken Ineke als student op Holos en vorig jaar hebben we elkaar tijdens een 24 uurs- retraite dieper leren kennen. Een levensverhaal over verbinding, ziekte, rouw én groei.
Aart en ik kennen elkaar al heel lang, hij was de vriend van mijn buurjongen. We bleken een gedeelde liefde voor muziek te hebben, daaruit ontstond eerst vriendschap en later werden we verliefd. Wij kwamen uit een totaal verschillend milieu. Ik was heel beschermd opgevoed in een christelijk gezin, ik was een meisje dat deed wat men verwachtte. Aart was een boomlange jongen van twee meter, zijn ouders waren jong gescheiden en hij had daarin veel naars meegemaakt. Hij was een krachtige man, hij stond voor zijn zaak. Vanuit ons beider achtergrond lag een huwelijk niet voor de hand, maar ‘deze jongen laat ik niet meer gaan’, zo voelde ik sterk.
Door de verbinding met Aart aan te gaan ben ik vrijer geworden. Ik heb me losgeweekt van de kerk en ben mijn eigen normen en waarden gaan ontdekken. Andersom heeft Aart door de verbinding met mij veiligheid en rust kunnen ervaren en is hij zachter en opener geworden. We zijn samen ook builen gevallen.Wij hebben twee dochters gekregen, het was voor Aart vanuit zijn achtergrond een proces om dat te durven. Hij wilde een kei-goede vader zijn en was daardoor in mijn ogen soms té beschermend. We waren elkaars spiegel in veel opzichten en ook onze dochters spiegelden ons.
In 2006 kreeg Aart longkanker. Vlak voor zijn operatie werd mijn dementerende moeder ernstig ziek. Aart en ik waren er samen bij toen zij haar laatste adem uitblies. Het voelde voor mij of zij ruimte voor mij maakte, zodat ik er helemaal voor Aart kon zijn. Achteraf kan ik zien dat ik het rouwproces om mijn moeder heb uitgesteld. Een jaar later bleek de kanker bij Aart uitgezaaid en na allerlei therapieën kregen we in maart 2009 te horen dat er geen behandeling meer mogelijk was. Een maand voor Aarts dood kon hij gelukkig nog bij het huwelijk van onze dochter zijn, dat is zo’n dierbare herinnering. Op 15 oktober is hij gestorven.
Op het moment van overlijden voelde ik in mijn lichaam een enorme pijn, alsof ik geamputeerd werd, het voelde of er een stuk uit mijn hart en mijn buik werd gesneden. De dagen voor de uitvaart was Aart thuis, dat was fijn. Ons huis was altijd de zoete inval geweest en ook in deze dagen kwam iedereen langs. Er ontstond toen ook een zacht gevoel in me. Toen ik thuiskwam na de uitvaart kon ik letterlijk niet meer op mijn benen staan. Ik was zo ontzettend moe. Toch heb ik de meiden naar hun huis laten gaan en ben alleen gaan slapen. Ik herinner me van de eerste ochtend daarna een boze wanhoop.
Aart kon mij leiden, hij was een prominente man, maar nu moest ik het alleen gaan doen. En wie was ik nu zelf, die vraag werd toen leidend. Ik heb daarin veel hulp gehad van een jaartraining met zielsverwanten en bij mijn massagetherapeute. Daar kon ik rouwen én groeien. Ik leerde dat openheid het lichter voor me maakte en daardoor ontdekte ik dat ik niet de enige was. Het verdriet om Aart riep ook oud verdriet op, verdriet uit mijn jeugd. Daarin is pijn geheeld, ik kan nu met dankbaarheid aan mijn ouders denken en voelen hoe zij mij een bodem hebben gegeven.
En steeds meer leid ik nu zelf mijn leven en niet het leven dat de buitenwacht verwacht. Ik mag zijn wie ík ben, ik mag mij aan mijzelf spiegelen. Ik ben meer tot wasdom gekomen.
Ik deel mijn leven al drie jaar met met Louis, het is zo prachtig dat wij elkaar zijn tegengekomen. Hij is weduwnaar en is vader van twee volwassen kinderen. We hebben nu een groot familiehuis van ons samen, waar onze kinderen allemaal de sleutel van hebben en welkom zijn. We passen samen op de 5 kinderen van mijn dochters en puffen daarvan samen uit in de serre van ons huis. Een huis waar ook plek is voor ons beider geschiedenis.
Er is rust in mijn leven en dat is zo comfortabel.
Ik vond het fijn om dit aan je te vertellen, ook fijn om tijdens het delen van mijn herinneringen, die zo gedetailleerd zijn, mijn emotie en verdriet te voelen. Oktober is de maand dat Aart geboren werd én stierf. Er wordt aan hem gedacht door mij, onze dochters en ook onze kleinkinderen zijn benieuwd naar hem.
De afbeelding is de laatste tekening die Aart gemaakt heeft, hij stond ook op de rouwkaart.
Wil je ieder seizoen een mail van mij ontvangen met verhalen, tips voor boeken en inspiratie? Schrijf je dan in.
‘Verhalen van (h)erkenning en troost’
