Lichaamsgerichte begeleiding bij rouw
June is drie. Ze draait haar hand er niet voor om. ‘Zal ik jouw hart open maken?’, vraagt ze.
In haar hand heeft ze een sleutelbos met een streng felgekleurde kralen.
Met een doeltreffende draai en een grote sleutel draait ze mijn hart open.
En óf dat lekker voelt! Zacht en ruim en warm. Ik kan ook opeens dieper ademen.
Ik denk dat June dit zo goed kan kan omdat ze zelf zo’n open hart heeft.
In de opleidingsdagen van de 10-daagse opleiding lichaamsgerichte begeleiding bij rouw en verlies ging het de afgelopen lesdagen over compassie . Dan heb je het al gauw over je hart.
Ons bange hart, dat op zijn hoede is in contact.
Ons bezorgde hart, met vrees voor de volgende ramp.
Ons afgeschermde hart, die een ander niet meer kan toelaten
Ons hart dat zich zo snel afgewezen voelt.
En hoe dat alles met onze jonge hechting te maken heeft.
We onderzochten, deelden en op de massagetafel voelden we. Hoe onze harten, als ze gesteund werden ook naar binnen toe, naar onszelf open kunnen gaan.
En óf dat goed voelt. Opener, lichter vrolijker en meer verbonden.
De volgende keer vraag ik June als gastdocent(je). Mét haar sleutel.
(In april start er overigens weer een nieuwe opleidingsgroep)
Wil je ieder seizoen een mail van mij ontvangen met verhalen, tips voor boeken en inspiratie? Schrijf je dan in.
‘Verhalen van (h)erkenning en troost’
