later, als we 18 zijn, gaan we verliefd worden op elkaar

‘later, als we 18 zijn, gaan wij verliefd worden op elkaar’

Interview met Patricia, 38 jaar. Zij vertelt over het overlijden van haar man Ron, die is overleden op 04-02-2011, hij was 32 jaar. Samen hebben zij een zoontje Bent, die toen anderhalf was.
Kun je iets vertellen over jouw verlies-ervaring?
Ron overleed totaal onverwacht op een skipiste, hij viel zomaar om, zijn hart hield er mee op. Die dag staat in mijn geheugen gegrift, het voelt al 5 jaar als de dag van gisteren.
Ron en ik hebben samen al een lange geschiedenis, wij zijn 3 dagen na elkaar geboren in hetzelfde ziekenhuis. Wij hebben toen waarschijnlijk al aan elkaar beloofd ‘later, als wij 18 zijn worden wij verliefd op elkaar’. En dat gebeurde ook zo! Ron is mijn grote liefde en was mijn veilige haven. Mijn leven is nu in alles vóór Ron en ná Ron.
Ik zeg altijd ‘daar op die berg is ook een stukje van mij doodgegaan.’ Wat dat stukje is? Mijn levenslust en mijn vertrouwen, dat het allemaal wel goed zou komen. Ik heb op de berg iets achtergelaten dat ik ooit nog wil ophalen.
Dat Ron er niet meer is raakt elk aspect in mijn leven, alles is 180 graden anders dan ik in mijn leven gewild of verwacht had. Het heeft impact op alle rollen en aspecten in mijn leven. Om er een paar te noemen het moederschap, ik zorg nu alleen voor Bent. Maar ook mijn dochter-zijn, zus-zijn en vriendin-zijn is veranderd. En in mijn werk als hulpverlener; de verslavingszorg waar vele jaren mijn passie lag paste niet meer. Mijn inlevingsvermogen is veranderd en verdiept. Ik voelde dat ik wat met mijn verlieservaring wilde doen en ben toen een opleiding tot rouwbegeleider gaan doen. Ik werk nu op een plek waar verlies en het dealen daarmee op alle levensgebieden een grote rol speelt. En zelfs mijn lichaam is veranderd, ik ben vele kilo’s lichter en er kijkt een ander mens in de spiegel.
Hoe reageerde/reageert jouw lijf hierop?
De eerste tijd, daar in Oostenrijk tot en met de begrafenis, had ik een grote kalmte, ik wist precies wat er moest gebeuren. Daarna kreeg ik allerlei fysieke klachten, die Ron ook gevoeld had voor zijn plotselinge dood, heel bizar.
Later is er veel paniek in mijn lijf geweest. En pijn, eigenlijk overal. Ik ben sinds kort gestopt met anti-depressiva die ik ben gaan slikken op dwingend advies van mijn huisarts. Nu pas merk ik hoeveel gevoel ik daarmee onderdrukt heb. In mijn rouw ervaar ik zó hoe belangrijk het is dat ik ruimte geef aan ál mijn gevoelens en gedachtes.
Ik kom in mijn omgeving ook tegen dat het voor mensen lastig is om met mijn verdriet om te gaan. Ik heb ontdekt dat alle clichés die mensen tegen mij zeggen (je moet het een plekje geven, je moet van kleine dingen gaan genieten, etc) niet zozeer over mij gaan, maar veel meer over dat het moeilijk is voor hen om mijn pijn te verdragen.
Is er iets dat jou heeft bemoedigd rondom deze ervaring? Of wat jou nu nog bemoedigt?
Als eerste komt bij mij op het lotgenotencontact (via stichting de Jonge Weduwe) en mijn rouwtherapeut. Daar vond ik herkenning en erkenning. Dat er een vast clubje mensen, waaronder mijn familie en goede vriendinnen om mij heen is en blijft, dat helpt mij ook. Én er is iets, het voelt nog als een heel dun lijntje en ik heb er nog niet zo de woorden voor. Dat gaat over het feit dat ik er nog bén, dat ik blijkbaar sterk ben.
Is er nog iets wat je zou willen vertellen?
Ik wens mijzelf toe dat ik ooit weer leer om gelukkig te zijn. Dat mijn eigen geluk mag bestaan naast het grote geluk dat ik met Ron heb gekend. Ik hoop dat ik mijzelf kan gaan geven wat Ron mij gaf; een veilige haven waar het goed bij thuiskomen is. Daar werk ik hard aan en dat gaat met vallen en opstaan.
Hoe vond je het om jouw verhaal te vertellen?
Fijn, want het is er tóch, hè. Het is veel erger om er niet over te praten!
Wil je ook jouw verhaal vertellen? Neem dan contact met mij op.