buiging voor jou

Soms heb ik het voorrecht om een paar jaar met een cliënt-met-verlies mee te mogen lopen. In deze brief aan haar kun je een beetje meelezen met haar- en ons- traject. Uiteraard met haar toestemming.

Lieve C.

Drie jaar geleden kwam je bij me. Je man was plotseling overleden en je lijf deed pijn. En niet alleen je lijf: ook je hart en ziel waren zó geschrokken en gepijnigd. Iets in je wist dat je hier wel hulp bij kon gebruiken én iets keek eerst de kat uit de boom. Was het niet te zweverig? Want daar hield je niet van.

Ik kwam door de zweef-test en heel voorzichtig durfde je je over te geven aan mijn therapie. Ook omdat je het zo zwaar had, daar was ondersteuning bij nodig. Wat goed was dat we leeftijdsgenoten waren, beiden met kinderen in dezelfde leeftijd.

Hoe bijzonder (fijn) was het dat je werkgever wel wilde betalen voor een traject bij mij. Jij wilde drie sessies aanvragen, ik stelde voor om wat hoger in te zetten op 10. Dat leek jou overdreven. Het bleek je wat te geven, de sessies bij mij. Langzaam kon je weer wat meer ontspannen én kon je meer contact maken met je lijf. Je kon bedding ervaren als je op de massagetafel lag met mijn handen onder je schouder. De broodnodige steun waar je naar verlangde kon je zo via je lijf wat toelaten. Je ontdekte dat je je schouders optrok als je een gevoel wilde beschermen en dat daar soms ook wijsheid in zat. Je durfde je verdriet toe te laten en merkte dat je dan niet verdronk. De tien sessies waren zo voorbij en je werkgever was bereid nog een serie te betalen, omdat het jou goed deed.

En zo verdween door de tijd de eerste rauwe rouw. En dat maakte plaats voor een andere rouw. Het besef van het verlies werd groter en daardoor misschien nóg wel zwaarder dan in de eerste -verdoofde- tijd. Er kwamen gevoelens van boosheid, die je heel lastig vond. Je lijf was vaak zo moe en voelde pijnlijk, het gemis van je man soms zo ondraaglijk.

En iedere keer als je kwam bij mij, kon je met je aandacht naar binnen gaan, naar je lichaam en je gevoel. En in het aangaan van alles wat je daarbij tegenkwam, ontstond zo vaak rust en ontspanning en kwam  er een zachte kracht in je naar boven. Je ogen stonden altijd anders na een sessie.

Je bleef komen, met een iets andere frequentie. Soms reikte je uit, tussen de sessies door. Soms deelden we ook wat persoonlijks en zo ontstond er een grote betrokkenheid bij elkaar en elkaars leven.

Het verlies van je man, waar je al zo ontzettend lang bij was, legde ook dingen bloot bij je. Je had altijd kunnen leunen op jouw sterke nuchtere echtgenoot en nu werd je uitgedaagd om het meer uit jezelf te halen. Dat deed je vaak met verve, maar kostte je ook heel veel (wils)kracht.

Je meanderde tussen aanvaarding van zijn overlijden en een innerlijk verzet tegen die werkelijkheid. In je lichaam was dat vaak zo voelbaar in een diepe spanning die weigerde los te laten. Ik schreef een keer in een blog over de spanning in je kaken: ‘als je die loslaat, dan is hij echt dood’. In een sessie vroeg ik je ooit of je zou willen buigen voor de werkelijkheid. Je weigerde dat radicaal: dat was je écht te zweverig!

Vandaag was je er weer. Je vertelde in het voorgesprek dat je vorige week had gebogen. Gebogen voor de realiteit. Zomaar ineens had je dat gedaan, staande voor zijn foto. Het had je rust gegeven én een gevoel van angst, angst om de verbinding met hem echt  te verliezen. En misschien ook angst om helemaal alleen te zijn. Het ontroerde mij dat je dit had gedurfd, dat buigen. Je wens voor deze sessie was om weer verbinding te voelen met je man.

Op de tafel werd de dualiteit voelbaar. Enerzijds voelde je de verbinding en had je fijne beelden, anderzijds werd het gemis voelbaar. De tranen die drupten wisselden zich af met het gevoel dat je je verbonden voelde met hem. Beiden hebben we leren vertrouwen op het proces, dat zo zijn eigen tijd en wijsheid heeft. Dus we wachtten af en waren wakker en aanwezig. Je hebt zo lang kunnen leunen bij je man en nu dat niet meer kon werd er ook een onzeker meisje in je geraakt. Op de massagetafel kon je hier bij zijn en ontstond er steun voor het onzekere stuk in jou.

Toen ik mijn agenda pakte aan het einde van de sessie kondigde jij aan dat je geen nieuwe afspraak ging maken. Het verraste én ontroerde me. Je wilt graag gaan ervaren hoe dat is voor je, op eigen benen. En, ondanks dat je dat spannend vindt ben je daar ook voor toegerust. En dat kan ik ook voelen! Ik heb alle vertrouwen in jouw eigen-wijsheid!

Dank je wel lieve C. Ik heb van jou geleerd dat het mogelijk is om te leven met een onaanvaardbaar groot verlies. Ik heb de kracht van compassie gezien, de wijsheid van het lijf en het helende gevolg van verbinding. Dank je wel dat wij elkaar dichtbij hebben kunnen laten.

Liefs en een diepe buiging voor jouw moed!

Corinne

ps. Je blijft altijd welkom, voor als je voelt dat je dat kunt gebruiken. Want als je iets hebt geleerd is het hoop ik dat je niet alles alleen hoeft te doen😊