de rode loper

In mijn praktijk worden vaak rode lopers uitgelegd voor gevoelens van rust, ontspanning en verzachting. Niet om gevoel van pijn, zorg of verdriet weg te duwen, maar als je ruimte kunt maken in je lijf voor verzachting, creëer je  juist draagkracht en bedding voor lastige gevoelens. Een praktijkverhaal over een rode loper.

Ze komt bij me na het overlijden van haar man. ‘Misschien vind je het wat snel, maar ik ben bang dat ik terug glij in oude overlevingspatronen, dus ik wil echt even begeleiding’.

Ik vind het helemaal niet te snel, maar eerder wijs van haar en ze is van harte welkom. We spreken een traject af, te beginnen met 5 sessies. Waar ze bang voor is, is dat ze uit contact gaat en ze zichzelf isoleert en dat zou niet goed zijn.

Ik werk fijn met haar. Ze heeft ervaring met therapie en heeft al een groot bewustzijn. Als ze bij de vierde sessie binnenkomt merk ik het meteen. Ze praat veel, maakt geen oogcontact en laat zich niet onderbreken. Iedere keer als ik naar adem hap om wat te zeggen start ze een nieuw verhaal.

Er is ook veel gebeurd de afgelopen weken. Rouwen blijkt ook dat ze zich moet verhouden met een conflict met zwager, eetbuien, administratieve rompslomp en ze heeft het gevoel dat ze door al deze dingen niet écht aan rouwen toekomt. ‘Ik kan niet eens meer  verdriet voelen’.

Als alle draadjes zijn verteld ligt er een grote bol wol in het midden. Tja, waar te beginnen’, zucht ze.

‘Bij je lijf, kijk maar of je je aandacht wat naar binnen kunt richten en je lichaam kunt gaan voelen’.

Er is onrust voelbaar, het voelt als paniek, een hoge adem en een vol hoofd. Ik nodig uit om naast deze gevoelens ook waar te nemen dat ze een rug heeft en dat haar voeten op de grond staan. Ik plaats mijn voeten zacht bovenop haar voeten. Het gevoel van paniek blijft, maar er komt ook een heel klein beetje meer rust. ‘Ik voel dat mijn billen op de stoel zakken’.

‘Leg voor dat gevoel van een beetje rust maar de rode loper uit’, suggereer ik.

Op de massagetafel raak ik haar rustig aan, met weinig handgrepen en een traag tempo. Met mijn handen onder haar rug en schouders geef ik bedding. Het is een verstilde sessie. Ik voel haar lichaam mee-vertragen, haar adem verdiepen en af en toe rolt er een stille traan.

Aan het einde zegt ze. ‘Ik heb een rode loper uitgelegd, zoals jij suggereerde. Een rode loper wordt altijd voor iets belangrijks uitgerold. Op mijn loper verschijnt heel voorzichtig  iets van Vertrouwen’.