de dood is niet eng

Mijn fascinatie voor dood en rouw, een rode draad
Als jong kind was ik geraakt door de dood van de vader van mijn moeder, die vlak na de Tweede Wereldoorlog overleed toen mijn moeder 13 jaar was. Mijn oma en haar twee dochters gingen door: ‘flink’ zijn, aanpakken en niet te klagen, zoals dat ging in die tijd. Het overlijden van haar vader heeft haar leven gevormd en, zoals dat gaat met familiegeschiedenissen, onbewust ook de mijne. Lees verder…
De dood is niet eng
De eerste persoon die dicht bij mij stond en overleed, was mijn andere opa. Ik was 6 jaar. Ik herinner me nog dat we na zijn overlijden voor de eerste keer bij mijn oma op bezoek gingen. Ik ging alvast naar binnen met mijn grote zus en kleine broertje, terwijl mijn ouders en oma op de gang bleven praten. Ik plofte argeloos op de rode stoel bij het raam, de stoel waar vanuit mijn opa altijd alles in de gaten hield. Mijn grote zus, blijkbaar beter op de hoogte van hoe-het-hoorde, siste me toe dat ik daar niet mocht zitten: “Dat is opa’s stoel.” Ik schrok me rot en legde, onbewust, de conclusie dat de dood iets engs was. Toen ik 18 was overleed plotseling de vader van mijn hartsvriendin. En weer voelde ik het enge van de dood én voelde ik dat ik wéér niet wist hoe ik me moest gedragen en hoe ik daarmee om moest gaan.
De dood nodigt liefde uit
Later kwam de dood dichterbij, mijn dierbare oma overleed in haar slaap en goede vrienden van mij overleden aan aids. Ik was actief betrokken bij hun sterfproces en uitvaart. Doen was fijner voor mij dan me zo machteloos voelen en gaf mijn rouw handen en voeten. Ik ontdekte dat de periode van dood ook een periode van liefde was; een tijd waar de essentie van het leven gevoeld kan worden.
Ik besloot uitvaartbegeleider te worden en vond het heel fijn om mensen te helpen bij het vormgeven van een afscheid. Ik vond het fijn om dichtbij te mogen komen in zo’n intiem proces. Ik heb er heel veel van geleerd, ook over hoe verschillend mensen hiermee omgaan. En ik raakte vertrouwder met de dood. Na zes jaar was ik op; het werk bij een grote uitvaartonderneming vroeg te veel van me, er werd een te groot beroep gedaan op mijn doe-kant. Ik begon te verlangen naar zijn.
Van doen naar zijn
Op HOLOS, academie voor massagetherapie, vond ik hiervoor een bedding. Tijdens mijn opleiding was mijn vader ernstig ziek en overleed. Ik had in die tijd een enorme pijn in mijn armen, waar artsen geen verklaring voor konden vinden. Bij massages werd ik uitgenodigd de pijn in mijn armen te voelen en werd ik me ervan bewust dat deze pijn met het naderende afscheid van mijn vader te had maken.
Loslaten
De nacht dat mijn vader stierf ontstond er in mij een fysieke behoefte om hem vast te houden. Ik heb die week veel bij zijn kist gezeten, zijn handen en hoofd vastgehouden. Het was bijzonder om te voelen dat de behoefte aan fysieke aanraking stilaan minder werd. Ik kon daarna zelfs voelen dat het tijd was dat hij het huis uitging.Het wonderbaarlijke was dat de pijn in mijn armen hierna is verdwenen.Inmiddels is de rouw om mijn vader mild geworden, ik kan met veel warmte aan hem terugdenken: als ik in de spiegel kijk, zie ik hem. Als ik een rare grap maak, hoor ik hem.
Mirte
In mijn ervaringen met rouw wil ik ook Mirte noemen, de bijzondere dochter van mijn broer en schoonzus, en de grote zus van mijn neefje. Zij overleed plotseling toen zij 15 jaar was. Wat heb ik veel van haar geleerd: “Je moet de liefde die je in je hart hebt geven.” En wat heb ik veel geleerd van mijn broer en schoonzus. Dat de liefde altijd blijft bestaan, dat je altijd mag blijven rouwen én dat je bezield kunt blijven leven. Ondanks een groot verlies.Mirte schreef eens: “Je hart volgen is een heel ander pad.”
Rouw bij leven
Verlies en rouw komen niet alleen voor na de dood. Nadat ik stopte met mijn werk als uitvaartbegeleider, verloor ik mijn identiteit (als reddende en hardwerkende engel) en het was soms een pijnlijke zoektocht naar nieuwe zingeving in mijn leven. Ook droom ik nog steeds weleens over mijn eerste grote liefde, de relatie is al 30 jaar uit…En ik ken ziekte, van heel dichtbij; ook dat is rouwen en me verhouden met een onvoorspelbare toekomst.
Mijn wijsheid
De grootste wijsheid is misschien wel de erkenning dat het leven niet maakbaar is. Dat we echt niets te zeggen hebben over wat ons overkomt, maar dat we wel invloed kunnen hebben over hoe we met de situatie omgaan. Gaandeweg mijn leven, door alle ervaringen van verlies en rouw op mijn pad, heb ik daarvoor steeds handvatten verworven. Die wil ik zo graag met je delen!
Mijn levenslust, mijn liefde voor echt contact, mijn rust en mijn oprechte betrokkenheid zet ik daarvoor graag in.