Lichaamsgerichte begeleiding bij rouw
Dit weekend verhuizen mijn zoon en schoondochter naar Friesland waar zij in een yurt gaan wonen. Dat laatste is helemaal niet relevant voor dit verhaal, maar té leuk om niet te noemen. Met het gehuurde busje gaan we ook langs het ouderlijk huis van schoondochter om spullen op te halen.
Terwijl wij in het voortuintje even een pauze houden, staat haar moeder achter het raam in de voorkamer. Zij is arts en werkt op de Corona-afdeling van het verpleeghuis en moet heel voorzichtig zijn. Iets met 1,5 meter én dubbelglas. Door het openstaande bovenraampje spreek ik haar even. Over dat er veel zieken zijn op haar afdeling en mensen die dood zijn gegaan. Over de dubbele diensten die ze moet draaien. Ze ziet er bleek uit.
Als ze vraagt hoe het met mij is vertel ik wat over mijn stilstand. Dat ik niet mag werken, want mijn werk is een contactberoep en bovendien nog eens niet vitaal. Terwijl ik haar dat vertel springen de tranen in mijn ogen. Ik voel direct schaamte over mijn tranen, ze smaken bitter. Alsof zij het niet veel zwaarder heeft! En bovendien ook nog eens veel belangrijker werk doet!
En ja hoor, daar is ie weer: Leedconcurrentie! Het mechanisme waarmee we onszelf en elkaar voortdurend langs de meetlat van leed leggen. Wat ik heb is erger/minder erg dan wat jij hebt.
Deze weken kom ik het steeds tegen.
Bij de vrouw die al drie jaar weduwe is en vindt dat zij niet mag klagen, omdat vrouwen die nog maar net hun man verloren hebben het moeilijker hebben.
Bij de moeder wier zoon nu niet geopereerd kan worden aan zijn tumor en die beweert dat corona-zieken nu belangrijker zijn.
Bij de vriendin die appt dat ze het wel wat egocentrisch vindt van zichzelf dat zij baalt dat ze haar vriend-op-afstand niet kan zien, maar dat ze gezond is en dus…..
En bij mezelf als ik niet mag voelen dat ik verschrikkelijk baal van mijn lege agenda en dito bankrekening.
Doen we dat om onze eigen pijn niet te voelen? Doen we dat omdat we bang zijn dat we ons aanstellen? Vinden we het veel gemakkelijker om ons hart naar de ander te openen dan naar onszelf?
Terug naar de arts achter het raam. Als de verhuisbus volgeladen is en wij klaar zijn om te gaan, wens ik haar door het bovenlichtje sterkte en voor vandaag een rustige oplaad-dag. ‘Hou je het vol?’, vraag ik. ‘Nu nog wel’, zie ik haar mond bewegen, terwijl ze haar schouders even ophaalt. Ik zwaai naar haar en draai me om, als ze ik zie dat ze me wenkt.
Ze wenst ook mij sterkte. ‘Jij moet dit ook volhouden hoor, straks ben je heel hard nodig voor alle mensen die nu geen afscheid mogen nemen’. De tranen springen weer in mijn ogen. Ze smaken niet meer naar schaamte. Ik proef de zoete smaak van erkenning en voel dat mijn hart zich ook weer opent voor mijzelf.
Als we in Friesland aankomen schijnt de zon op het weiland waar volgende week de yurt komt te staan!
Herken je iets van het leed-concurrentie-mechanisme? Vast wel, want volgens mij hebben we dat allemaal wel eens. Vind je je eigen leed vaak minder erg dan dat van de ander of heb jij meer de neiging dat van een ander te bagatelliseren?
Ik heb een vaccin ontwikkeld tegen leed-concurrentie. Het is dier-proef-vrij en gaat als volgt:
Iedere dag neem je een kwartiertje met ongestoorde tijd voor jezelf. Zit je opgehokt met al je kinderen? Ga desnoods even in de badkamer en plak een bord NIET STOREN op de deur. Je begint met het aansteken van een kaarsje. Niet voor de buurvrouw die het erger heeft, niet voor het overbelaste zorgpersoneel, niet voor de minister-president die een te grote last draagt, nee, je steekt een kaarsje aan voor jezelf.
In het kwartiertje dat volgt ga je er even helemaal voor zitten. Hoe is het eigenlijk met jou in deze crisis? Hoe voelt jouw lijf, hoe is het met jouw hart? Waar maak jij je zorgen over? Welke tranen duw jij weg en waar zet jij je kaken voor op elkaar of je schouders onder? Wat vind jij lastig op dit moment?
Terwijl je rustig in- en uitademt en de tijd even stil staat voor jou, voel je wat er met je gebeurt. Misschien komen er tranen. Of zuchten. Of voel je je opeens heel moe en leeg. Maar wie weet, word je wel heel kalm, omdat er even echt naar je geluisterd wordt. Laat het maar gebeuren en zeg tegen alles wat zich aandient heel zachtjes JA.
Als de tijd voorbij is kun je jezelf bedanken voor de onversneden aandacht en erkenning die je ontvangen hebt.
Weet je wat het mooie is van dit vaccin? Het maakt dat je daarna ook weer onversneden aandacht kunt hebben voor je buurvrouw. Want wie weet heeft die het nog veel zwaarder😊
Wil je ieder seizoen een mail van mij ontvangen met verhalen, tips voor boeken en inspiratie? Schrijf je dan in.
‘Verhalen van (h)erkenning en troost’
