‘Het komt goed’

‘Het komt goed’ 
Interview met Melanique, 53 jaar. Zij vertelt over het overlijden van haar man Marcel, die 6,5 jaar geleden is overleden, na een heel kort ziekbed. Hij was 50 jaar. Samen hebben zij een dochter Robin, die toen 5 jaar was en nu 12.
Kun je iets vertellen over jouw verlieservaring?
Ik realiseer me dat ik mijn verhaal nu anders vertel dan als je het me 3 jaar geleden had gevraagd. De tijd heeft een hoop gedaan. De pijn is veel zachter geworden. Marcel blijft bij ons, in ons hart en leven. Het is niet meer een dagelijks verdriet, maar het komt bij vlagen. Het dient zich aan bijvoorbeeld nu Robin de overstap heeft gemaakt naar de middelbare school. Dan voelt het verdrietig dat ik alleenstaand ouder ben geworden en vooral voor Robin, dat zij daarmee moet leven.
Marcel en ik waren 10 jaar samen. Hij voelde zich al een tijdje niet helemaal lekker, was veel moe en na een bezoek aan de dokter bleek zijn bloed raar. Ik voelde direct: dit gaat helemaal mis. We zaten in een foute film. Hij werd opgenomen en na 1,5 dag kwam de voorlopige diagnose; longkanker. Na nog een paar dagen werd die diagnose officieel; kleincellige longkanker met uitzaaiingen in al zijn organen. Er was sprake van een levensverwachting van maximaal een paar weken. Het werden twee dagen. Samen hebben we het op woensdag aan Robin verteld. Op donderdag ging het bergafwaarts. Die avond is hij om 23.00 overleden.
In mij manifesteerde zich een enorme oerkracht. “Onze dochter krijgt een mooi leven”, was mijn diepe drive . Ik heb mij nooit afgevraagd ‘waarom ik’. Ik wist precies wat ik wilde, ik was heel helder. En ergens is die kracht steeds bij mij gebleven. De eerste tijd ging ontzettend langzaam. Ik vroeg me vaak af hoe ik in godsnaam de dag door moest komen, er was veel zwaarte. Toch stond ik áltijd op.
Was er iets wat jou bemoedigd heeft die eerste periode? Of wat jou nu nog bemoedigt?
De grootste bemoediging is Marcel zelf; de persoon die hij geweest is. Hij was een ras-optimist en had een natuurlijke mildheid naar alles en iedereen. In tijden van nood en verdriet hoorde ik altijd zijn woorden: “het komt goed”. Wij hebben 10 mooie jaren gehad. In het begin dacht ik wel ‘ik had meer tijd willen hebben’, maar dat is nu over; tussen ons is niets onbesproken gebleven.
Wat zeker bemoedigend was en is, dat Tom en Frank er zijn, de zonen van Marcel en grote broers van Robin. En dat mijn moeder en zus er onvoorwaardelijk waren voor mij en Robin.
Wat mij ook heeft bemoedigd is de uitwisseling geweest met andere weduwen. Ik voelde na een half jaar minder aansluiting met mijn eigen omgeving en vond troost en herkenning bij andere vrouwen in een vergelijkbare situatie, via alleen over. Ook voor Robin was het fijn, een lotgenoten weekend mee te maken met weduwen en kinderen. Mijn behoefte daaraan verdween ook weer heel natuurlijk, ik wilde ook niet altijd “de weduwe” blijven. Ik kon weer de aansluiting ervaren bij mijn eigen omgeving, ik was weer wat minder raakbaar geworden.
Als laatste wil ik zeker de hulp van een zijnsgeorïenteerd begeleider niet onbenoemd laten: Die sessies met een compassievol iemand die mij gewoon aanwezig liet zijn bij mijn grote verdriet en alles wat dat met zich meebracht, zijn heel helend voor me geweest.
Hoe reageerde/reageert jouw lichaam op dit alles? 
De eerste tijd was ik verdoofd en niet in verbinding met mijn lichaam. Toen die verdoving weg was ben ik veel ziek geweest, ik had een lage weerstand. De plek die zich het meest manifesteerde was mijn borstgebied. Het voelde of er een olifant op was gaan zitten. Dat is overigens nog steeds de plek, daar huist mijn verlatingsangst en paniek. Ik herinner me nu opeens ook nog dat ik na een klein jaar, ik was nét weer volledig aan het werk, niet meer op mijn voet kon staan. Medisch was er niets te vinden, maar ik moest op krukken lopen.
Hoe is het NU?
Ik heb twee jaar geleden mijn pittige baan opgezegd bij de Raad voor de Kinderbescherming. Dat heeft mij én Robin goed gedaan. Ik volg momenteel een opleiding bij Holos, academie voor massagetherapie.
Door het overlijden van Marcel ben ik gaan verschuiven. Er is veel veranderd, ik ben veranderd. Zijn overlijden heeft in mij iets teweeg gebracht dat anders misschien niet tot leven was gekomen. Dat is ook verwarrend.
En het leven heeft mij een kado gegeven, ik heb een nieuwe liefde ontmoet. Marcel blijft voor altijd in mijn hart én ik hou nu van iemand anders .Ook dat is even verwarrend geweest, maar vindt steeds meer zijn weg. We hebben het heel fijn en het is heel helpend dat Ruud hetzelfde heeft meegemaakt.
Het is fijn en vertrouwd om dit aan je te vertellen. Ik hoop dat anderen er herkenning in vinden.
 
De illustratie komt uit ‘ Hou me niet vast’, de kunst van afscheid nemen, beelden van innerlijkheid van Claire vanden Abbeele
 
Wil je ook jouw verhaal over rouw vertellen? Ik schrijf het graag voor je op. Mail even naar corinne@rouwenmetcompassie.nl  en we maken een afspraak.