Lichaamsgerichte begeleiding bij rouw
Deze blog is er één uit de serie ‘Liefde in tijden van corona’. Nu mijn praktijk dicht is kan ik zo weinig doen, maar schrijven over rouw en verlies kan ik wel. Ik hoop hierbij dat je iets kunt herkennen en dat je je daardoor erkend voelt. Ik hoop dat het bijdraagt aan compassie voor jezelf. De komende tijd ga ik schrijven. Er borrelen al wat onderwerpen op. Ik wil gaan schrijven over hoe deze crisis jouw rouw-schrik (-lichaam) activeert en hoe je jezelf weer kunt helpen kalmeren, over leed-concurrentie en je eigen leed waar laten zijn, over de bodem durven raken, over of wij wel mogen rouwen (of dat we vooral moeten handelen en doorgaan). Als je een thema hebt waarover je nu graag zou willen lezen dan hoor ik dat graag! Vandaag schrijf ik over hoe de coronacrisis morrelt aan ons gevoel van veiligheid en over onze behoefte aan geborgenheid.
Mijn vader stond borg. Hij stond borg voor mijn zus die een huis kocht. En hij stond ook borg voor mij als ik een tekort had, of als ik was bestolen of ik had net even niet gerekend op een belastingaanslag. Ook hij was er heel praktisch voor me toen ik geen werk had en wel een kind op de wereld had gezet. Het fijne aan mijn vader was zijn nuchtere pragmatische houding. Hij loste op en stond borg. Hij steunde financieel én stond achter me in levenskeuzes die ik maakte. Dat gaf mij deep-down een gevoel van veiligheid. Als het mis gaat is er bedding. Want pappa is er.
Toen mijn vader overleed heb ik mij het eerste jaar heel ontheemd gevoeld. Met terugwerkende kracht ben ik gaan ontdekken dat dit zó te maken had met het gemis aan vangnet. De grote man die ervoor had gezorgd dat rampen bezworen werden was er niet meer. Het kleine meisje in mij voelde zich ontredderd.
En nu is corona in de wereld. Dat raakt ons allemaal op een heel basale laag van veiligheid. En het raakt ons allemaal persoonlijk, precies daar waar onze persoonlijke gevoeligheid ligt.
Bij mij raakt deze crisis aan een fundamentele angst voor geld-tekort (en aan angst dat mijn levenswerk misschien nooit meer kan worden opgebouwd). En ja, ik realiseer me ook dat we allemaal in dit schuitje zitten, dat sommigen er veel harder door getroffen worden… En de Calvijn in mij vindt ook zeker dat ik niet mag klagen. Maar daarover meer in de blog over ‘leed-concurrentie’.
Ik voelde de angst in mijn lijf, ik voelde hem toen ik besloot dat ik mijn verantwoordelijkheid moest nemen en de deuren van mijn praktijk moest sluiten.
Hij hield me uit mijn slaap en veroorzaakte talloze paniekerige gedachtes, oplossingen en angstscenario’s. De krijger in mij was boos op minister Wiebes met zijn uitspraken over ZZP-ers en op de woningbouwvereniging, die mijn bedrijfspand verhuurt terwijl ik geen inkomen meer heb. Kortom: paniek en geen vader die het nuchter kon oplossen.
En toen. Toen kwam er vanuit de overheid een maatregel. Toen belde ik naar de woningbouwvereniging om te vragen naar hun beleid en stelde de vrouw aan de telefoon mij gerust: we zijn er mee bezig en we gaan zeker zorgen dat we een oplossing bedenken. En hoorde ik van de verhuurder van mijn groepsruimte dat ik, heel genereus, kosteloos mijn groepen mag annuleren.
In mijn lijf ontspande het onmiddellijk. De crisis is nog nét zo groot en de omvang van de gevolgen nog steeds even ongewis. Maar in mij is het gevoel van borg en bedding weer terug, alsof mijn vader er weer is. Ik voel nu weer mijn vermogen om mee te bewegen en me over te geven aan hoe het is. De paniek eruit en ik er weer in!
Ik ben heel benieuwd of dit op de een of andere manier herkenbaar is voor jou. Hoe ervaar jij de dreiging door de situatie waar we nu inzitten? En wat heb jij nodig om weer iets van bedding en geborgenheid te ervaren? Ik hoor het graag.
Wil je ieder seizoen een mail van mij ontvangen met verhalen, tips voor boeken en inspiratie? Schrijf je dan in.
‘Verhalen van (h)erkenning en troost’
