Lichaamsgerichte begeleiding bij rouw
Mijn dochter eet bij ons. Zij houdt erg van lijstjes en wat is er nu een betere tijd dan eind december om lijstjes te maken. ‘Noem de 5 leukste nieuwe mensen die je ontmoet heb dit jaar’. ‘Wat was het allerspannendst om te doen? ‘. Zij somt moeiteloos haar top 5 op, ze kan zelfs makkelijk een top 10 maken. Voor mij voelen de vragen enigszins confronterend. Ahum, 5 nieuwe mensen? Het aller-spannendst? Ik voel me enorm 56.
Ze vertelt dat ze op haar yoga opleiding ook iets met lijstjes hadden gedaan en dat het zo bijzonder was geweest. ‘Waar ben je dankbaar voor als je terugdenkt aan het afgelopen jaar’. Ha! Nu heeft ze me helemaal. Wat een fijne vraag. Waarom ik dat zo’n fijne vraag vind? En wat dat met rouw en verlies te maken heeft?
Als ik mezelf de vraag stel waar ik dankbaar voor ben, gebeurt er direct iets dat opent in mijn lijf. Als ik heel eerlijk ben ben ik veel vaker bezig met wat ik niet prettig vind. Het weer, pijntjes hier en daar, iets lukt niet, iemand doet stom tegen me, ik voel me moe of overprikkeld. Dat soort ongemak heeft een grote aantrekkingskracht op mijn systeem en aandacht. De dankbaarheids-vraag draait dat radicaal om, die verzacht mij onmiddelijk (mits juist getimed, dat wel) Het geeft ruimte aan mijn hart.
In het zwartste jaar, toen de zorg en de schrik om de hersentumor van mijn zoon op zijn grootst was, gaf het mij troost als ik me kon verbinden met dankbaarheid. Het was fijn om dankbaar te zijn voor mijn verbinding met Joke, omdat dat bedding gaf voor ons verdriet. Ik was dankbaar voor mijn familie die geld gaf om met de kinderen een weekend naar Terschelling te gaan. Dankbaar voor Marten Jan’s warme lijf in bed als mijn huilbuien niet meer leken op te houden. Dankbaar voor de rust die ontstond als ik wandelde en er een roodborstje op een tak zat te zingen. Dankbaar voor de vriend die mij weer liet lachen.
Wie mij al langer volgt weet dat ik altijd pleit voor het bestaansrecht van ongemakkelijke gevoelens. Ik geloof er in, dat als alles er mag zijn en er niets weggestopt hoeft te worden dat heilzaam is, om het maar even kort samen te vatten. De vraag waar je dankbaar voor bent, betekent dus niet dat je niet moet zeuren. Op zijn mooist geeft het je een bedding om te kunnen dragen wat pijn doet.
Als ik terugkijk op afgelopen jaar weet ik het opeens. De waar-ben-ik dankbaar-voor-vraag vermengt zich met de-vijf-nieuwe-mensen-vraag. De leukste nieuwe mensen? Dat zijn natuurlijk de cliënten die ik heb ontmoet in mijn praktijk dit jaar, die met openheid en moed deelden over hun rouw. Ik ben dankbaar dat ik met ze mee mag voelen en lopen, omdat dat mij verrijkt, verzacht en inspireert. Voor mij zijn zij by-far de mooiste nieuwe mensen van het afgelopen jaar.
Waar voel jij je dankbaar voor? En is dat in een top 3 te vangen?
Wil je ieder seizoen een mail van mij ontvangen met verhalen, tips voor boeken en inspiratie? Schrijf je dan in.
‘Verhalen van (h)erkenning en troost’
