troostborst

Van roodborstje naar troostborstje

‘Kom je af en toe terug als roodborstje, pap’, vroeg mijn zus bij de uitvaart van mijn vader.
Twee weken daarna wandelde mijn moeder in een bos en kwam terug bij de auto. Op de trekhaak zat een roodborstje die met haar mee-hipte naar de voorkant van de auto, naar binnen ging en óp het stuur ging zitten. ‘Hé,  Keesje’ , wist direct de vriendin van mijn moeder die er bij was. Mijn vader heette Kees.
 Keesje kwam weer nadat mijn moeder thuis haar fototoestel had gehaald en liet zich gewillig fotograferen.
De winter die volgde zijn wij, alle kinderen en kleinkinderen, bij hem langs geweest. En altijd kwam hij aanvliegen bij het parkeerterrein als wij klaar stonden met onze stukjes appeltaart en Leonidas bonbons, want daar hield mijn vader van. Hij at uit onze handen.
Het verhaal is nog niet klaar. Dat voorjaar ging ik met mijn moeder naar Zuid Frankrijk, met een beetje van mijn vaders as in een potje, om dat daar uit te strooien. Op iedere parkeerplaats, bij ieder tankstation zong ons een roodborst tegemoet.
Toen mijn moeder in de zomer die volgde voor het eerst zonder mijn vader op vakantie in Noorwegen was voelde zij het gemis enorm. Het roodborstje wat toen langs hipte voor haar vakantiehuisje bood troost.
Mijn vader is nu alweer 14 jaar dood. Maar altijd als ik nu een roodborstje zie of hoor denk ik even aan hem en maakt mijn hart een sprongetje. Een roodborstje is voor mij een troostborstje.

Wat is jouw troostsymbool?

 Als ik vertel over Keesje aan mensen die te maken hebben gehad met verlies door de dood, is er vaak herkenning en komen er verhalen over regenbogen, libellen en vlinders. Symbolen uit de natuur die onverklaarbaar lijken, maar die wel op de één of andere manier troost bieden. Heb jij hier een voorbeeld van?
Voor mij, als best wel nuchter mens, is het overigens heel fijn dat ik het niet hoef te verklaren of te geloven. Gewoon het simpele feit dat het troost, een glimlach of relativering biedt is voor mij genoeg!